No może nie taka pełna „kontra”, bo czapki nie konkurowały między sobą, a z daszkiem od kasku. Daszek w kasku zaczął mi przeszkadzać po obejrzeniu podsumowania wypadku Tobiasa — żeby jeszcze producenci kasków trochę myśleli i budowali daszki, aby te odpadały do góry w razie uderzenia, ale gdzie tam… W moim Specu daszek jest dosłownie przyśrubowany do korpusu.
Nie jestem niestety w stanie wyszukać dokładnej wypowiedzi, ani podać kiedy miała miejsce, ale gdzieś w mrocznych początkach III RP usłyszałem bodajże w radio p.Jerzego Urbana, który wyznał, iż nie daje pieniędzy potrzebującym. „Proszą mnie jakieś dziewczyny o pieniądze na wyjazd do Paryża, a to znowu jest zbiórka na jakiegoś dzieciaka co umiera i potrzeba na operację. Tu trudno wybrać komu dać, a ja płacę wszystkie podatki, niech minister rozstrzyga”. Ówcześnie nie mogłem odmówić temu wywodowi pewnej przewrotnej logiki, ale iść w ślady p.Urbana nie zamierzałem.
Niewesołe trendy w napędzie rowerowym nie są żadną nowością, ale tak czy inaczej ciężko słuchać jak bardzo passé jest napęd trzyrzędowy, a tak właściwie i dwurzędowy jest zawalidrogą — jedynie napęd z jednym blatem ma przed sobą świetlaną przyszłość. A to dlatego, gdyż (cytuję z pamięci) „byłem w Alpach i uwierzcie mi, z napędem 1x da się jeździć”. Że też sami rowerzyści dają sobie wciskać ten kit, hmm… z wiadrem na głowie także „da się jeździć”.
Autentycznie nie mogę zdzierżyć tego zachłystywania się wolnością, niepodległością, byciem „jedną biało-czerwoną rodziną”. Trawestując stary dowcip, wolałbym się nazywać Dupa niż mieć w rodzinie jakichś Rostowskich, Sikorskich czy Szydło. Oczywiście ta narodowa euforia jest podgrzewana nie bez przyczyny — nigdy tak dobrze się nie kradnie, jak za przyzwoleniem okradanego.
Chociaż skrzyżowane pancerze pod dolną rurą nadal mi zgrzytają, to ten sezon pokazał, iż Marin uraczył nabywców bardziej dokuczliwymi problemami. Mamy cztery punkty mocowań koszyków na ramie, ale jeden z nich koliduje z pancerzami — wszystko co producent powinien tu zrobić to wydłużyć nieco wypustki mocowań, aby zrównały się poziomem z pancerzami. Tulejki dystansowe oraz użycie długich śrub niweluje ten mankament, pozostaje jednak kwestia samych punktów mocowań. Ponad dolną rurą można było obniżyć punkty mocowań tak, aby weszły tam dwa litrowe bidony i analogicznie pod dolną rurą można było przesunąć mocowanie w dół — kolejne zyskane 0.25L. Zwłaszcza ten dół jest dotkliwy, bo widać jak nonszalancko Marin zadysponował wolnym miejscem — a przez tę rozrzutność na plecy dochodzi pół kilo więcej.
Chronologicznie rzecz biorąc kupiłem pedały SPD, a następnie dokręciłem do nich nowy rower. Rower został, pedały przepadły w testach — żebym nie wiem jak się starał i kombinował, po kilku godzinach jazdy czułem ból w kolanach. Wracałem do domu, kurowałem się, kolejny tydzień i znowu to samo. Po około dwóch miesiącach, kiedy uczucie wbitego w kolano gwoździa popsuło mi frajdę z ciekawej trasy stwierdziłem, że czas na rozwód.
Doprawdy, zdecydowanie łatwiej jest kupić rower niż odpowiednie siodełko do niego. Mimo, iż w tym sezonie sprawdziłem całkiem sporo siodełek, a producenci w końcu oswajają się z myślą, iż ludzie mają różne rozmiary (w tym także siedzącej części ciała) i wreszcie można wybrać między S-ką a L-ką, to nadal nie udało mi się znaleźć niczego stworzonego dla mnie.
Z przyjemnością zamontowałbym w rowerze urządzenie do nawigacji, tak aby w każdym momencie móc spojrzeć, gdzie właściwie jestem i gdzie mam skręcić, ale obecnie taki sprzęt jest bardzo kosztowny w stosunku do funkcji, które oferuje. Czekam więc cierpliwie na lepsze czasy, ale nawigacji potrzebuję już dziś.
Telefon z GPS-em mam, skoro aktywna nawigacja odpada (bateria), pozostaje tryb pasywny. I takim też nawigatorem jest TrackRadar.
Wymiana opon była pewna — ani nie mam ochoty słuchać warkotu fabrycznych WTB Resolute na asfalcie, ani męczyć się z nimi bezproduktywnie jeżdżąc po piachu może raptem pół godziny. Kasetę także co prawda chciałem wymienić, ale trudno mi było się określić, która z opcji będzie tą najlepszą.
Jestem w samym środku kompletowania bagaży i chyba mogę powiedzieć, że tutaj dobra passa trwa.
